Political education from the perspective of the Holly Quran with the approach of contemplating the surah

Document Type : Promotional science

Authors

1 MA inhistory and philosophy education, Allameh Tabatabai University, Tehran, Iran.

2 Professor of the Department of Philosophy of Islamic Education, Allameh Tabatabai University, Tehran, Iran.

3 AssisstantProfessor of the Department of Philosophy of Islamic Education, Allameh Tabatabai University,Tehran, Iran.

Abstract

The present study was conducted with the aim of political education from the perspective of Surahs of Muhammad, Fat'h and Hujurat with the approach of thinking of Surah, in the form of principles, goals, principles and methods. The research was of qualitative type and its descriptive-analytical method was done by content analysis method and data collection was done by documentary method. The findings show that the principles of political education in the Qur'an include God's ability to avenge the unbelievers, God's ownership of the heavens and the earth, and the brotherhood and brotherhood of believers toward one another. Among the goals of political education, based on the findings of the research, are the fight against deterrents through God in the front of infidelity, the acceptance of the Imam's ruling, and the unity of the faith community behind the Imam. In this regard, the principles of political education include explaining the order to fight the infidels, the need to expose the opponents of the fight and the claimants of benevolence, emphasizing trust in the Imam's decisions, enlightenment and dealing with violators, emphasizing following the Imam and enlightenment and dealing with the claimants. It is the administration of society. In the field of political education of reprimand refers to contemplation, and questioning the opportunity of compensation comparison was recognized.

Keywords


قرآن کریم (ناصر مکارم شیرازی مترجم).
الهی‌زاده، م. (1394). تدبر ترتیبی قرآن: مبانی، مبادی و روش. مشهد: مؤسسه تدبر در قرآن و سیره.
الهی‌زاده، م. (1395). تربیت سیاسی اجتماعی وحیانی. مشهد: مؤسسه تدبر در قرآن و سیره.
الهی‌زاده، م. (1397). تربیت سیاسی. مشهد: مؤسسه تدبر در قرآن و سیره.
الیاس، ج. (1393). فلسفه تعلیم و تربیت قدیم و معاصر (عبدالرضا ضرابی مترجم). قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره).
بهشتی، س. (1389). تأملات فلسفی در تعلیم و تربیت. تهران: شرکت چاپ و نشر بین‌الملل.
حسنی، م. (1379). درآمدی بر مبانی، اصول و روش‌های تربیت سیاسی از دیدگاه امام علی (ع). پژوهش‌های تربیت اسلامی، (4)، 460-441.
حمیدزاده، م.؛ ملکی، ح. و بهشتی، س. (1395). مبانی قرآنی معرفت‌شناسی برنامه درسی تربیت سیاسی.پژوهش‌های سیاست اسلامی، 4 (9)، 73-49 .
خامه‌گر، م. (1386). ساختار هندسی سوره‌های قرآن. تهران: شرکت چاپ و نشر بین‌الملل.
دبیرخانه شورای عالی آموزش و پرورش، وزارت آموزش و پرورش، شورای عالی انقلاب فرهنگی. (1390). مبانی نظری تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت رسمی جمهوری اسلامی ایران.
سیدباقری، ک. (1394). قدرت سیاسی از منظر قرآن کریم. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
صبوحی طسوجی، ع. (1398). تدبر در قرآن کریم (سوره‌های محمد (ص) تا طور ). جلد 1. قم: طلیعه سبز.
طباطبایی، م. (1374). تفسیر المیزان (موسوی همدانی مترجم). قم: دفتر انتشارات اسلامى جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
علم‌الهدی، ج. (1393). نظریه اسلامی تعلیم و تربیت. تهران: دانشگاه امام صادق (ع).
قرشی بنابی، ع. (1371). قاموس قرآن. تهران: دارالکتب‌الاسلامیه.
محسنی، م.؛ حسینی، س. و چمل‌نژاد، م. (1395). بررسی و تحلیل کتاب مطالعات اجتماعی پایه ششم از حیث توجه به شاخص‌های تربیت سیاسی دانش‌آموزان. فصلنامه مطالعات روانشناسی و علوم تربیتی، 2 (13)، 223-209.
محمدی قشلاق، پ. و عبدالسلام، ر. (1397). تحلیل محتوای میزان توجه به مؤلفه‌های تربیت شهروندی در کتب تعلیمات اجتماعی دوره‌های ابتدایی. تحقیقات مدیریت آموزشی، 10 (37)، 15-34.
مدرسی، م. (1377). تفسیر هدایت (احمد آرام مترجم). مشهد: بنیاد پژوهش‌های اسلامی.
مصباح یزدی، م. (1391). فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی. تهران: انتشارات مدرسه.
میرزایی‌تبار، م. (1394). سبک زندگی در حوزه تربیت سیاسی برمبنای نهج‌البلاغه. پایان‌نامه کارشناسی ارشد چاپ نشده. دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی.
میرزایی‌تبار، م. و بهشتی، س. (1395). سبک زندگی فردی در حوزه تربیت سیاسی برمبنای نهج‌البلاغه. پژوهش در مسائل تعلیم و تربیت اسلامی، 24 (32)، 76-53.