Contemplation on moral education through "peer assessment" based on Holy Quran and narrations of Ahl al-Bayt (AS)

Document Type : Scholarly Article

Author

sbu

Abstract

Peer assessment is a method that helps to improve students' learning in various subjects. Some researchers have shown that this method is also effective for moral development. The main purpose of this research was to extract the efficient conditions of this method for moral education, by using the rich teachings of the Qur'an and hadiths. The research method was descriptive-analytical. The statistical population consisted of verses of Holy Quran and narrations of Ahl al-Bayt (AS) and a purposeful and relevant sample was selected and then the selected verses and narrations were analyzed and their implications for the effectiveness of peer evaluation were extracted and categorized. Findings indicate that the most important conditions for peer assessment effectiveness are: A) conditions about the feedback provider (accurate cognition, God-pleasing benevolence, honesty and fairness in evaluation, secrecy, non-spying, clear and reasoned expression, gentleness and tolerance while being frank, offering corrective suggestions, self-correcting priority); B) conditions for corrective feedback receiver (correcting self-attitude, correcting attitude towards others' feedback, correcting attitude towards evaluator, openness and acceptance, distinguishing content from evaluator, reflecting on feedback, gratitude and appreciation, actively seeking feedback, forgiveness and positive thinking toward incorrect feedback). To achieve this, it seems that teachers must first be trained in this field and acquire the necessary attitudes and skills, recognize the role of students in education and be able to distribute the responsibility of assessment. Then, equip students with the necessary knowledge and skills.

Keywords

Main Subjects

References

قرآن کریم (ناصر مکارم شیرازی، مترجم).
نهج البلاغه امیرالمؤمنین علی (ع) (1390) (محمد دشتی، مترجم). تهران: اسلام.
ابن‏منظور، محمد بن مکرم (بی­تا). لسان العرب: همراه با حواشی یازجی و روهی از لغویان. بیروت: دار صادر.
امین خندقی، مقصود؛ سعیدی رضوانی، محمود؛ موحدی محصّل طوسی، مرضیه؛ و پاک­مهر، حمیده (۱۳۹۴). میزان پاسخ­گویی برنامۀ درسی دین و زندگی دورۀ متوسطه و پیش‌دانشگاهی به نیازهای شناختی دانش­آموزان. اندازه­گیری تربیتی، ۶(۲۱)،۶۱-۸۲.
پاینده، ابوالقاسم (1382). نهج الفصاحه. تهران: دنیای دانش.
تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد (1366). غرر الحکم و درر الکلم. قم: دفتر تبلیغات.
جوادی آملی، عبدالله (1382). حیات حقیقی انسان در قرآن. قم: نشر اسراء.حر عاملی، محمد بن الحسن (1401ق). وسائل الشیعه. قم: مؤسسۀ آل البیت لإحیاء التراث.
حرانی، ابن­شعبه (1388). تحف العقول (احمد جنتی، مترجم). تهران: شرکت چاپ و نشر بین­الملل.
حسنی، محمد (1391). راهنمای اجرای ارزشیابی کیفی توصیفی در دبستان. تهران: عابد.
حسنی، محمد (1395). بررسی رویکرد تربیت اخلاقی در نظام تربیت رسمی و عمومی دورۀ ابتدایی. تربیت اسلامی. 11(22)، 25-51.
حیدری نراقی، علی­محمد (1393). رسالۀ حقوق امام سجاد (ع)، تهران: نبوغ.
زادشیر، فرزانه؛ استکی، مهناز؛ و امامی­پور، سوزان (1388). مقایسۀ قضاوت اخلاقی و رشد اجتماعی دانش­آموزان دبستان­های غیر­انتفاعی تحت تعلیم آموزش قرآن به­شیوۀ حفظ با معانی، با مدارس غیرانتفاعی. روان­شناسی کاربردی، 2(10)، 25-47.
سعیدی رضوانی، محمود (1386). بررسی وضع موجود تربیت دینی و اخلاقی دانش­آموزان و ارزیابی آن براساس مؤلفه­های اصلی آموزش­وپرورش. تهران، دفنر سند ملی آموزش­و پرورش.سند برنامۀ درسی ملی جمهوری اسلامی ایران (1388). تهران: سازمان پژوهش و برنامه­ریزی آموزشی.
سند تحول بنیادین آموزش­وپرورش (۱۳۹۰). تهران: دبیرخانۀ شورای عالی انقلاب فرهنگی.
شاملی، عباس­علی؛ ملکی، حسن؛ و کاظمی، حمیدرضا (۱۳۹۰). برنامۀ درسی، ابزاری برای نیل به تربیت اخلاقی. اسلام و پژوهش­های تربیتی، ۳(۲)، ۷۷-۹۸.
شعبان­پور، محمد؛ و کوئینی، فرشته (1393). اصول و روش­های نقد ازدیدگاه قرآن و نهج‌البلاغه. سراج منیر، 5(15)، 133-156.
شعبانی، زهرا (1388). بررسی ارزشیابی برنامۀ درسی قرآن پایۀ چهارم ابتدایی. تربیت اسلامی، 8، 105-140.
شمشیری، بابک؛ و نوذری، مرضیه (۱۳۹۰). آسیب­های تربیت دینی کودکان مقطع پیش­دبستانی از نظر متخصصان علوم تربیتی، روان­شناسی، علوم دینی، ادبیات کودک و مربیان پیش­دبستانی. تربیت اسلامی، ۶، ۵۱-۷۳.
طبرسی، رضی­الدین حسن بن فضل (1396). مکارم أخلاق (لطیف راشدی، مترجم). تهران: صیح پیروزی.فاکر، محمد (1392). اخلاق ارزیابی با تأکید بر آموزه­های قرآنی. پژوهشنامۀ اخلاق، 19، 33-54.فرامرز قراملکی، احد (1394الف). ادب نقدپذیری: اصول و شیوه­ها. نقد کتاب فقه و حقوق، 2، 5-12.
فرامرز قراملکی، احد (1394ب). ادب نقدپذیری: تعریف و مبانی. نقد کتاب فقه و حقوق، 1، 13-21.
قمی، شیخ عباس (1363). سفینة البحار. تهران: نشر فراهانی.
کاویانی، پروانه؛ و واعظی، سید حسین (۱۳۹۷). مقایسۀ اهداف، محتوا و روش­های ارزشیابی تربیت دینی مقطع ابتدایی در ایران و کشور اروپایی انگلستان. علوم اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شوشتر، ۱۲، ۳(۴۲)، ۲۶۷-۲۸۶.
کلینی، محمد بن یعقوب (1369). اصول کافی (سید جواد مصطفوی، مترجم). تهران: کتاب‌فروشی علمیۀ اسلامیه.
مجلسی، محمدباقر (1403ق). بحار الأنوار. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
محدّث، سید جلال‌الدین (1385). فهرست غرر. تهران: دانشگاه تهران.
نیک­نشان،‌ شقایق؛ پاک­سرشت، ‌محمدجعفر؛ و لیاقت­دار، محمدجواد (۱۳۹۵). آسیب­شناسی گفتمان تربیت دینی در نظام آموزشی جمهوری اسلامی ایران. فلسفۀ تربیت، ۱(۱)، ۱۴۱-۱۶۴.
Cestone, C. M.; Levine, R. E.; and Lane, D. R. (2008). Peer Assessment and Evaluation in Team‐Based Learning. New Directions for Teaching and Learning, 116, 69-78. doi:10.1002/tl.334.
David, H.; Elkind, H.; and Sweet, F. (2004). How to Do Character Education. Retrieved from: https://www.goodcharacter.com.
Falchikov, N. (2001). Learning Together: Peer Tutoring in Higher Education. New York: Taylor and Francis.
Hanna, G. S.; and Dettmer, P. A. (2004). Assessment for Effective Teaching: Using Context-Adaptive Planning. Boston, MA: Pearson A and B.
Hoque, M. E. (2008). Error Correction Preferences in of Higher Secondary Students in Bangladesh: An Evaluation. Retrieved from: http://www.articlesbase.com/languages-articles/error-correction-preferences-in-written-work-of-higher-secondary-students-in-bangladesh-an-evaluation-329528.htm. Accessed on: 28 January 2011.
Lickona, T. (1991). Educating for Character. New York: Bantam.
Public School of North California; State Board of Education (2002). Character Education Informational Handbook and Guide. North Carolina: Dept. of Public Instruction.
Schaps, E.; Schaeffer, E. F.; and McDonnell, S. N. (2001). What‘s Right and Wrong in Character Education Today. Education Week, Retrieved from: www.edweek.org.
Shepard, H.; and Lorie (2000). The Role of Assessment in a Learning Culture. Educational Researcher, 29 (7), 1-4.Topping, K. J. (1998). Peer Assessment between Students in Colleges and Universities. Review of Educational Research, 68, 3, 249-276.
Topping, K. J. (2009). Peer Assessment. Theory Into Practice, 48 (1), 20–27. doi:10.1080/00405840802577569.
Utami, I. G. A. Lokita Purnamika (2010). The Effect of Peer Assessment on Students’ Writing Achievement with Differing Achievement Motivation. A Master Degree Thesis in Education. Ganesha University od Education. Jakarta, Indonesia.
Utami, I. G. A. Lokita Purnamika (2012). Character Education through Peer Assessment. Jurnal Pendidikan Karakter, 3, 1-13, Journal Code: jppendidikangg120007.

Files

Share

How to cite

Statistics