گفتو گو پدیده دیرپای انسانی‌است که بر پایه ماهیت معرفت‌شناختی خود، انگاره‌های فلسفی و نظریه‌های گوناگونی را به خود اختصاص داده و آنها متناسب با دیدگاه اندیشه‌گران به انسان و جایگاه او در ساخت واقعیت، تحول یافته‌اند. از این رو شناسایی جایگاه گفت وگو در آموزش، نیازمند بررسی نظریه‌های یاد شده و رویکردهای تبیینی آن‌هاست که مقاله حاضر به شیوه تحلیلی بدان می‌پردازد. و در پی آن با شناسایی دیالکتیک به عنوان رویکرد روش‌شناختی سقراط، پایه‌گذار آموزش مبتنی بر گفت وگو، عرصه‌های گوناگون کاربرد آن را در گفت وگوگرایی باختین، تأویل هرمنوتیک گادامر و کنش تفاهمی هابرماس، بررسی می‌کند و در نهایت بر پایه اصول نظری قابل استنتاج از آن ها، الگوی عملی آموزش مبتنی بر گفت وگو در دیدگاه فریره، را ارائه می‌نماید.
حاج حسینی, منصوره, & ماهروزاده, طیبه. (1392). گفت و گو؛ از جدل فلسفی تا کنش تربیتی. علوم تربیتی از دیدگاه اسلام, 1(1), 135-158. doi: 10.30497/edus.2013.57512
MLA
منصوره حاج حسینی; طیبه ماهروزاده. "گفت و گو؛ از جدل فلسفی تا کنش تربیتی", علوم تربیتی از دیدگاه اسلام, 1, 1, 1392, 135-158. doi: 10.30497/edus.2013.57512
HARVARD
حاج حسینی, منصوره, ماهروزاده, طیبه. (1392). 'گفت و گو؛ از جدل فلسفی تا کنش تربیتی', علوم تربیتی از دیدگاه اسلام, 1(1), pp. 135-158. doi: 10.30497/edus.2013.57512
VANCOUVER
حاج حسینی, منصوره, ماهروزاده, طیبه. گفت و گو؛ از جدل فلسفی تا کنش تربیتی. علوم تربیتی از دیدگاه اسلام, 1392; 1(1): 135-158. doi: 10.30497/edus.2013.57512
)