آقامحمدی، ج. (1395). طراحی الگوی خانواده صالح و شایسته و نقش آن در تربیت دینی فرزندان. بصیرت و تربیت اسلامی، 13(38)، 124ـ97.
آقامحمدی، ج. (1392). بررسی نقش الگوی تربیتی والدین در تربیت دینی فرزندان، تربیت تبلیغی، 1(2) ، 126ـ105.
آمدی، ع. ب. م. (1368). غرر الحکم و درر الکلم. تصحیح مهدی رجایی. قم: دار الکتاب الإسلامی.
ابن بابویه، م. ع. (1371). من لایحضره الفقیه. تصحیح علیاکبر غفاری.جلد سوم، قم: دفتر انتشارات اسلامی.
احدی، ح.، و بنیجمالی، ش. (1392). روانشناسی رشد. تهران: بنیاد.
اعرابی، س. م.، و بودلایی، ح. (1390). استراتژی تحقیق پدیدارشناسی. علوم انسانی، 17(16)، 58ـ 31.
امامی سیگارودی، ع.؛ دهقان نیری، ن.؛ رهنورد، ز.؛ و نوری، س. (1391). روششناسی تحقیق کیفی پدیدارشناسی. پرستاری و مامایی جامعنگر، 22(68)، 63 ـ 56.
بیابانگرد، ا. (1386). راهنمای والدین و معلمان در تربیت و آموزش کودکان. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
ثامنی، م.، و حقپناه، ر. (1392). مؤلفههای مؤثر در تربیت دینی فرزندان. پژوهشهای اجتماعی اسلامی، 19(99)، 135ـ105.
جعفریزاده، ف.، و حجتی، ح. (1396). تأثیر قصههای قرآنی بر عزت نفس کودکان پیشدبستانی گنبد کاووس. آموزش پرستاری، مدیریت و پرستاری بالینی، 12(48)، 6ـ1.
حاجیبابایی، ح. ر. (1391). نقش خانواده در تربیت اسلامی. پیوند، 397، 5ـ3.
حجتی، م. ح. (1385). اسلام و تعلیم و تربیت. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
رحمانی نودوزقی، ر.، ومحمدزاده، ف. (1395). تأثیر سبک زندگی اسلامی خانواده در رفتار فردی و اجتماعی فرزندان. همایش سراسری علمی پژوهشی سبک زندگی، خراسان رضوی.
رهنما، ا.، فرمیهنی فراهانی، م.، و نجفی، ح. (1392). بررسی راهکارهای کاربردی سازی سبک زندگی اسلامی در نهاد خانواده، برگرفته از احادیث. پژوهشنامه تربیت تبلیغی، 1(1)، 9ـ1.
زهره کاشانی، ع. ا. (1388). اصول تربیت دینی از منظر آیات و روایات ، اسلام و پژوهشهای تربیتی، (2)، 202ـ169.
سوهانی، ع.، امیری قائمی، ع.، وکیلی، ن.، و آهنگران، خ. (1396). تبیین نقش مربیان و والدین در تعمیق باورهای دینی در کودکان با رویکرد قرآنی. مطالعات قرآنی، 30(8)، 86ـ67.
شعاع کاظمی، م، میر محمد، آ.، اوشانی، ح، و نقیب، ف. (1394). رابطه آموزههای دینی والدین و رشد اخلاقی کودکان پیشدبستانی. پژوهش در مسائل تعلیم و تربیت اسلامی، 23(29) ،107ـ100.
شمشیری، ب.، و نوذری، م. (1390). آسیبهای تربیت دینی ِکودکان مقطع پیشدبستانی از نظر متخصصان علوم تربیتی، روانشناسی، علومدینی. ادبیات کودک، 3(6)، 73ـ51.
شریفی، ع.، و لطفی، م. ع. (1392). سبک زندگی خانوادگی در قرآن و سنت پیشوایان. پژوهشنامه معارف قرانی، 4(14)، 100ـ81.
عابدی، ح. (1388). کاربرد روش تحقیق پدیدهشناسی در علوم بالینی، راهبرد، 19(54)، 224ـ207.
صمدی، م.، و رضایی، م. (1390). بررسی نقش تربیتی خانواده در نظام تربیت رسمی و عمومی از دیدگاه علم و دین. پژوهش در مسائل تعلیم و تربیت اسلامی، 19(12)، 118ـ 95.
فضلالهی، ق.، و ملکی توانا، م. (1394). اولویتبندی عوامل خانوادگی مؤثر در تربیت دینی فرزندان. پژوهش در مسائل تعلیم و تربیت اسلامی ،22(25) ، 118ـ107.
کریمی، ح.، و قویمی، ف. (1396). نقش رسانه جمعی (تلویزیون) در آموزش دینی کودکان (مطالعه موردی: دانشآموزان منطقه 7 آموزش و پرورش استان تهران). پژوهش ملل، 2(19)، 123ـ111.
کلینی، م ی. (1388). اصول کافی، ترجمه لطیف راشدی. جلد دوم. قم: انتشارات اجود.
کمیجانی، د.، و فریادرس، ز. (1394). آشنایی با ساختار تربیت دینی و راهکارهایی برای پذیرش آن در سنین کودکی. روانشناسی، 1(2)، 18ـ1.
مکارم شیرازی، ن. (1389). تفسیرنمونه. ج 24. قم: مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اسلامی.
مفیدی، ف. (1391). آموزش و پرورش پیشدبستانی و دبستان (رشته علوم تربیتی). تهران: انتشارات پیامنور.
محسنزاده، م. ج. (1395). جایگاه رسانه در ترویج دین در بین عموم مردم بهویژه جوانان. دین و دینداری، 1(1)، 8ـ1.
نیکنژادی، ف. (1386). تأثیر آموزش روشهای تربیتی بر اساس دیدگاه خواجه نصیرالدین طوسی بر تغییر نگرش مادران در تربیت فرزندان. دانش و پژوهش در علوم تربیتی، (14)، 42ـ23.
Streubert , H. J., & Carpenter, D. R. (2007). Qualitative research in nursing. Advancing the humanistic imperative.Journal of nursing inquiry, 13(3), 236-228.
)